ایران، گذشته و آینده

ایران وقتی بهشت برین بود و آئینی نازنین داشت ، اهالی ایران سر دفتر علم و عرفان بودندو دانایان ایران مربی و معلم نوع انسان ، عزتش پایدار بود و صیت عظمتش جهانگیر ، اخلاقش فضائل عالم انسانی و اَطوارش کمالات رحمانی ، ولی افسوس که روشنایی رو به تاریکی نهاد و اهل ایران با یکدیگر درآویختند تا به طوائف دیگر آمیختند ، خاک ایران جولانگاه بیگانگان شد و ملل شرق و غرب هجوم کردند و بنیان قدیم ِایرانیان به تزلزل آمد و بنیاد برافتاد ، آن بهشت برین گلخَنِ غمگین گشت و آن افق روشن به ابرهای تیره مُتواری شد، نشانه ای از فضائل پیشین نماند .. . حال حضرت پروردگار نظر عنایت فرمود و شاهدِ موهبت آسمانی در خطۀ ایران جلوه نمود ، شمس حقیقت طلوع کرد و پرتو عنایت بر آن کشور انداخت و تعالیم آسمانی انتشار یافت و آئینی رحمانی به میان آمد امید چنان است که پرتو این آفتاب خطۀ ایران را فضای آسمان نماید ، یعنی نفوسی تربیت شوند که مانند ستاره های روشن در اوج آن کشور بدرخشند ، هر چند حال نفوس مبارکی پیدا شدند که به آئین جدید فخر قدیم گردند و شب و روز جان فشانند و در این سبیل رقص کنان به میدان فدا شتافتند و جان باختند ... ولی افسوس که هنوز اکثر ایرانیان در خواب و از این موهبت کبری بی خبر و بیزار ، صاحب خانه به درب خانه آمده ولی اهل خانه در را بر بستند ، آشنا را بیگانه انگاشتند و یار را اغیار دانستند که ما در این ذلت خوشیم و در این پریشانی و بی سر و سامانی بیاساییم و صاحب خانه را نخواهیم و آئین او را نجوئیم ... این پدر مهربان بیگانه است ولو آنکه در نزد جمیع ملل عالم یگانه و آوازه اش جهانگیر است و صیت بزرگواریش گوشزد غنی و فقیر، ملل سائره از اطراف جهان فوج فوج به سایۀ مبارک او درآیند و تعالیم او پذیرند... ولی ما مانند بوم در این آشیان ویران راحت و شادمانیم ، آهنگ مرغ سحر نخواهیم و سایۀ همای اوج عزت نجوئیم ، ترقیات معنویه نخواهیم ، فضائل عالم انسانی نطلبیم و گوئیم که ما توانگریم ، محتاج این خوانِ نعمت نیستیم ...افسوس هزار افسوس... که ایران در خوابِ غفلت گرفتار ، ولی امید چنان است که شعاع شمس حقیقت این ابر غفلت را متلاشی نماید و افق ایران روشنی به آفاق بخشد ، یاران بیدار گردند و ایرانیان هوشیارشوند .
عبدالبهاء عباس

ای خدای مهربان

نَباءِ عظیمت را به اسبابی غیبی در عالم امکان نصرتی سریع بخش و یاران ایران را در این سبیل به خدماتی فائق موفق کن ، سراپردۀ وحدت عالم انسانی را در قطبِ آفاق به موجب تعالیم ربانیه ات مرتفع نما و یارانِ آن سامان را در سایۀ آن خیمۀ یکرنگ در انظار عالم جلوه ده . این حزب مَُتشَتِّت را در ظل لواءِ میثاقت ناصراً مظفراً جمع کن و هر یک را عزیز دو
جهان فرما ..


هوالله
ای تشنۀ حقیقت ایران ویرانست و جمیع احزاب فی الحقیقه تیشه بدست گرفته به ریشۀ این بنیان قدیم میزنند و ابداً ملتفت این نیستند که این کلنگ ، بنیان کن است و این تیشه ریشه کن هر حزبی گمان میکند که به تعمیر مشغول است ولی در قران میفرماید " یخربون بیوتهم بایدیهم " باری این آوارگان به هیچ حزبی مشترک و متمایل نبوده ، در آن میکوشیم که بنیۀ ایران قوت گیرد و معلوم است قوت بنیۀ ایران جز به تأسیس اخلاق الهی ممکن نه ، چون تعدیل و تأسیس اخلاق گردد ترقی در جمیع مراتب محتوم است ، هیچ ملتی بدون تعدیل اخلاق فلاح و نجاح نیابد و به تحسین اخلاق علوم و فنون رواج یابد و افکار ، بینهایت روشن گردد ...سیاست به درجۀ نهایت رسد ، صنایع بدیعه رواج یابد ... ملت از برزخی به برزخ دیگر انتقال نماید ، خلق جدید شود، فتبارک الله احسن الخالقین تحقق یابد ، حجاز در بیابان ریگزار و بی آب و علف وادی غیر ذی زرع بود لکن به طلوع نیر حقیقت قبلۀ آفاق شد... حال که نیر اعظم از مطلع ایران اشراق کرده ملاحظه نمائید که در آینده چه خواهد شد ، امیدم چنان است که در تأسیس این بنیان عظیم شما نیز از کارکنان باشید .
ع ع 9 شوال 1339 حیفا