ترجمه اي از پيام 29 اوت 2010 بيت العدل اعظم

                                                   ترجمه اى از پيام
                                                    بيت العدل اعظم
                                                   29 اوت   2010
بهائيان عالم طرّاً ملاحظه نمايند
ياران عزيز محبوب
عزيمت حضرت عبدالبهاء ، در يکصد سال پيش، از حيفا به مقصد پورت سعيد آغاز فصل جديد جليلى در وقايع تاريخ امر مبارک را رقم زد. مقدّر چنان بود که ايشان تا سه سنه به ارض اقدس مراجعت نفرمايند .حضرت ولى امرالله ، بعدها، در اشاره به اين واقعۀ مهمّ تاريخى فرمودند، "سطوع انوار حقيقت بر افق باختر و استقرار امر مقدّس حضرت بهاءالله در اقطار غربيّه که از شؤون و مظاهر بهيّۀ دورۀ ميثاق محسوب قواى عظيمۀ روحانيّه و ثمرات جنيّۀ طيبه اى ببار آورد که الطاف مخصوصۀ نيّر پيمان و شرکت مرکز عهد رحمان را در تمشيت امور و تنسيق خدمات تاريخى ياران آن سامان به خود جلب نمود و ارادۀ مبارک بر اعلاء كلمۀ ربّانى و ندا به ملکوت يزدانى در مدن و ديار غرب تعلّق گرفت." *
با شروع اسفار حضرت عبدالبهاء به غرب، امر مبارک حضرت بهاءالله ، که مدّتى بيش از نيم قرن محاط به اعداء و ظلم و ستم آنان بود، از محدوديت رهايى يافت. براى اوّلين بار از تأسيس اين امر مبين، رياست و قيادت رسمى امر مبارک از آزادى عمل بهره مند گرديد تا بدون قيد و بند به اجراى رسالت الهى خود قيام نمايد.
طبق معيارهاى عالم عنصرى، به نظر نمى رسيد حضرت عبدالبهاء مهيّاى اجراى وظيفه اى باشند که پيش روى ايشان قرار داشت. شصت و شش سال از عمر مبارک مى گذشت؛ محروم از تحصيلات رسمى، همواره در تبعيد از اوان طفوليت ، چهل سال در حبس و زندان، نا آشنا با آداب و زبانهاى اهل غرب؛ با اين همه، بى آن که در انديشۀ آسايش خويش باشند، يا خطراتى که در راه بود ايشان را از عزم راسخش منصرف نمايد، متّکى به تأييدات الهيّه، براى حمايت از امر الهى قيام فرمودند. با نفوس متنوّعه در نهُ کشور در سه قارّه از قارّات عالم تعامل داشتند. وسعت مساعى و شدّت مجهودات خستگى ناپذير آن طلعت نورا چنان بود که "عشّاق روى مبينش را در شرق و غرب در درياى شگفتى و اعجاب مستغرق ساخت" و "نفوذ و تأثير نامتناهيش را در جريان تاريخ اين امر ابدع اعظم باقى گذاشت."
در طىّ چند سال بعد، بهائيان در اطراف و اکناف عالم در کمال مسرّت و بهجت بسيارى از وقايع مرتبط با سفر تاريخى حضرت عبدالبهاء را در ياد و خاطر خود محفوظ نگه داشتند. امّا اين سالگرد اهمّيتى به مراتب فراتر از زمانى براى تکريم دارد. کلامى که حضرت عبدالبهاء در طىّ اسفار خود بدان تفوّه فرمودند، و سلوک و شيم حضرتشان که در حدّ اعلايى از مدارج حکمت و محبّت بود، منبع عظيمى از الهام و بصيرت فراوان است که آحاد احبّاى الهى امروز مى توانند، در مساعى خويش براى اقبال نفوس مستعدّه، ارتقاء قابليت براى خدمت، تأسيس جوامع محلّى، تقويت تشکيلات امريه، يا اغتنام فرصت هاى بارزه جهت مبادرت به اقدامات اجتماعى و مشارکت در گفتگوهاى عمومى از آن نصيب وافر ببرند. لهذا، نه تنها بر دستاوردهاى حضرت مولى الورى و آنچه که طلعت انور به جريان انداختند، بلکه بر کارهايى نيز که ناتمام باقى مانده و مولاى محبوب ما را به اجراى آن فرا خوانده اند، بايد تأمّل و تفکّر نماييم. حضرت عبدالبهاء در الواح نقشۀ ملکوتى، عمق اشتياق خويش را بيان فرمودند:
اي کاش از براى من ميسّر مي شد که پاى پياده ولو به کمال فقر به آن صفحات مسافرت مي نمودم و نعر هزنان در شهرها و دهات و کوه و بيابان و دريا يا بهاء الابهى مي گفتم و ترويج تعاليم الهى مي نمودم. ولى حال از براى من ميسّر نه؛ لهذا در حسرتى عظيم هستم. بلکه انشاء الله شماها موفّق گرديد.
قريب يک قرن از زمانى که اين بيانات مبارکه از قلم آن حضرت صادر شده گذشته است. مراحل متوالى نقشۀ ملکوتى با کمال موفّقيت اجرا شده و امر مبارک در جميع زواياى عالم استقرار يافته است. احبّاء در نقاطى که حضرت عبدالبهاء مشتاق سفر به آن بودند حضور دارند. افراد، جوامع و تشکيلات هم اکنون از قابليت لازم براى اقدام منسجم، سيستماتيک و مستمرّ برخوردارند. لهذا، در طىّ اين دوران گرانقدر تجديد خاطره جميع ما، عاشقان باوفاى آن حضرت، به اسم آن طلعت انور قيام و اقدام نماييم. هر نفسى از احبّاى الهى سهم خويش را، هر قدر ناچيز، براى ترقّى و تقدّم نقش هاى که طلعت اطهر بانى و موجد آن بودند – آن ميراث مرغوب ابدى – ايفا نمايد.
بيت العدل اعظم
* - قرن بدیع، طبع امریکا، فصل نوزدھم، ص ۵۵٩