مظاهر مقدسه الهیه مظهر جلوه کمالات خداوند هستند

... بدان اين الوهيّتی که سائر طوائف و ملل تصوّر مي نمايند در تحت تصوّر است نه فوق تصوّر و حال آنکه حقيقت الوهيّت فوق تصوّر است امّا مظاهر مقدّسهء الهيّه مظهر جلوهء کمالات و آثار آن حقيقت قديمه مقدّسه‌اند و اين فيض ابدی لاهوتی حيات ابديّه عالم انساني است مثلاً شمس حقيقت در افقی است عالی که هيچکس وصول نتواند جميع عقول و افکار قاصر است و او مقدّس و منزّه از ادراک کلّ ولکن مظاهر مقدّسهء الهيّه به منزلهء مرايای صافيهء نورانيّه‌اند که استفاضه از شمس حقيقت مي کنند و افاضه بر سائر خلق مي نمايند و شمس به کمال و جلالش در اين آئينهء نورانی ظاهر و باهر اين است اگر آفتاب موجود در آئينه بگويد من شمسم صادق است و اگر بگويد نيستم صادق است اگر شمس باتمام جلال و جمال و کمالش در اين آئينهء صافيه ظاهر و باهر باشد تنزّل از عالم بالا و سموّ مقام خود ننموده و در اين آئينه حلول ننموده بلکه لم يزل هميشه در علوّ تنزيه و تقديس خود بوده و خواهد بود و جميع کائنات ارضيّه بايد مستفيض از آفتاب باشد زيرا وجودش منوط و مشروط به حرارت و ضياء آفتاب و اگر از آفتاب محروم ماند محو و نابود گردد ...

حضرت عبدالبهاء : منتخباتى از مكاتيب حضرت عبدالبهاء جلد ۱ص47و48