نظر به اصل ظهور

ای مؤمن باللّه ، در هر ظهوری ناظر به خود امر و ظهورات ظاهره من عند او بوده تا از صراط الهی نلغزی . مثلاً ملاحظه در انسان نما که اگر او را به خود او عارف شوی ، در هر قميص که او را ملاحظه نمائی ميشناسی و لکن اگر نظر بدون او از لباس و قميص داشته باشی ، هر آن و يومی که قميص تجديد شود از عرفان او محتجب و ممنوع مانی . پس نظر را از تحديدات ملکيّه و شئونات آفاقيّه و ظهورات اسمائيّه برداشته و به اصل ظهور ناظر باشيد که مبادا در حين ظهور از اصل شجره محتجب مانيد و جميع اعمال و افعال شما عاطل و باطل شود و از اثبات به نفی راجع شويد و شاعر به آن نباشيد .

حضرت بهاءالله : آيات الهى جلد ۱ ص146