وقت سرور روح انسان در پرواز است

هُو اللّه
جميع بشر هميشه مورد دو احساس هستند * يکی احساس سرور ديگری احساس حزن * وقت سرور روح انسان در پرواز است جميع قوای انسان قوت مي گيرد و قوهء فکريه زياد مي شود قوه ادراک شديد مي گردد قوت عقل در جميع مراتب ترقی مي نمايد و احاطه به حقا ئق اشياء مي کند* امّا وقتي که حزن بر انسان مستولی شود مخمود مي شود جميع قوی ضعيف مي گردد ادراک کم مي شود تفکر نمي ماند تدقيق در حقايق اشيا نمي تواند خواص اشيا را کشف نمي کند مثل مرده مي شود * اين دو احساس شامل جميع عموم بشر است *
از روح برای انسان حزنی حاصل نميشود و از عقل انسان زحمت و ملالی رخ نمي دهد يعنی قوای روحانيه سبب مشقت و کدورت انسان نمي گردد * اگر حزنی از برای انسان حاصل شود از ماديات است * اگر از برای انسان خمودت و جمودتی حاصل شود از ماديات است *مثلاً تاجر است زيان مي کند محزون مي شود زراعتی دارد برکت حاصل نمي شود مغموم مي گردد بنيانی مي سازد خراب مي شود محزون مي شود و مضطرب مي گردد *مقصود اين است حزن انسان کدورت انسان از عالم ماديات است يأس و نوميدی از نتائج عالم طبيعت است * پس واضح و مشهود شد که حزن انسان و نکبت انسان و نحوست انسان و ذلت انسان همه از ماديات است * امّا از احساسات روحانيه هيچ ضرری و زيانی و غصه و غمی از برای انسان حاصل نمي شود * حا ل جميع بشر معرض غم و غصه و ملال هستند * انسانی نيست که از برای او حزن و الم و مشقت و زحمت و تعب و خسارت حاصل نشود * چون اين احزان از ماديات حاصل ميشود چاره نيست جز اينکه رجوع به روحانيات بکنيم * وقتي که از ماديات نهايت تنگدلی حاصل گردد انسان توجه به روحانيات مي کند زائل مي شود * انسان وقتی در نهايت مشقت نهايت يأس مي افتد چون بخاطر آيد خدای مهربان دارد مسرور می شود * اگر به شدت فقر مادی افتد به احساسات روحانی آيد خود را از کنز ملکوت غنی بيند * وقتي که مريض مي گردد فکر شفاء مي کند تشفّی صدر حاصل نمايد * وقتيکه به مصائب عالم ناسوت گرفتار شود به فکر لاهوت تسلّی يابد * وقتي که در حبس عالم طبيعت دلتنگ شود به فکر پرواز به عالم روح مي افتد مسرور مي شود * وقتي که حيات جسمانی مختل باشد به فکر حيات ابديه افتد ممنون مي شود * امّا اين نفوسي که توجهشان صِرف به عالم ماديات است و در بحر ناسوت مستغرقند در وقت بلا و محن چه تسلّی خاطر دارند * نفسي که معتقد به اين باشد که حيات انسان محصور در حيات مادی است چون ناتوان گردد و در بلاو مصيبتی گرفتار شود و کوس رحيل بکوبد به چه چيز اميد دارد و به چه چيز تسلّی يابد * کسي که معتقد به حيّ قدير مهربان نيست چگونه روح و ريحان يابد *
يقين است که در عذاب ابدی و نوميدی سرمدی است *پس شما ها خدا را شکر کنيد که احساسات روحانی داريد و انجذابات قلبی ديده بينا داريد و گوش شنوا جانی زنده داريد ودلی مملو از محبت اللّه * در هر مصيبتی گرفتار شويد تسلی خاطر داريد * اگر زندگانی دنيوی مختل شود به حيات آسمانی مستبشر هستيد * اگر در ظلمت طبيعت گرفتار شويد به نورانيت ملکوت مسروريد *
هر انساني که احساس روحانی دارد تسلی خاطر دارد *من چهل سال در حبس بودم با آنکه تحمّل يک سال ممکن نبود * هر نفسی را بآن حبس مي آوردند يک سال بيشتر زندگانی نمي کرد از غم و غصه هلاک مي شد * لکن من الحمدللّه در اين چهل سال در نهايت سرور بودم * هر صبح بر مي خواستم مثل اينکه يک بشارتی جديد به من مي رسد * هر شب تاريک مي شد نور سرور در قلب مي افزود * احساسات روحانی تسلی خاطر و توجه به خدا سبب روح و ريحان * اگر توجه به خدا نبود احساسات روحانی نبود چهل سال در حبس چه مي کردم * پس معلوم شد اعظم موهبت عالم انسانی احساسات روحانيست و حيات ابدی انسان توجه به خدا * اميدوارم روز بروز توجهتان به خدا زياد شود و تسلی خاطر بيشتر گردد نفثات روح القدس بيشتر تأثير کند و قوای ملکوتی بيشتر ظاهر شود * اين است منتهی آمال و آرزوی ما از خدا چنين مي خواهم *

حضرت عبدالبهاء : خطابات حضرت عبدالبهاء جلد ۱ ص200