قربيّت الهى

هُواللّه

امشب در اين سرود ذکری از قرُبيّت الهی بود. اعظم موهبت در عالم انسانی قربيّت الهيّه است هر عزّتی هر شرفی هر فضيلت هر موهبتی که از برای انسان ميسّر ميگردد به قربيّت الهی ميسّر مي گردد. جميع انبيا و رسل قربيّت الهی را مي خواستند چه شبها که گريه و زاری کردند چه روزها که تضرّع و ابتهال نمودند و قربيّت الهيّه را طلبيد ند ولی قربيّت الهيّه حصولش آسان نيست. در يومی که حضرت مسيح ظاهر شد جميع بشر طالب قربيّت الهيّه بودند و باين مقام هيچکس فائز نشد مگر حواريّون آن نفوس مبارکه به قربيّت الهيّه فائز شدند. زيرا قربيّت الهيّه مشروط به محبّت اللّه است قربيّت الهيّه مشروط به حصول معرفت اللّه است به انقطاع از ماسوی اللّه است قربيّت الهيّه به جانفشانی است قربيّت الهيّه به فدای نفس و جان و مال به جميع شیون است قربيّت الهيّه به تعميد روح و نار و ماء است. زيرا در انجيل ميفرمايد که هر نفسی بايد تعميد به آب و روح يابد و در جای ديگر مي فرمايد بايد به آتش و روح تعميد يافت.

و حال بايد دانست که مقصود از آب آب حيات است و مقصود از روح روح القدس است و مقصود از آتش نار محبّت اللّه. مقصود اين است که انسان بايد به ماء حيات و روح القدس و نار محبّت اللّه تعميد يابد تا به حصول اين مقامات ثلاثه قربيّت الهيّه حاصل گردد. قربيّت الهی به آسانی حاصل نگردد قربيّت الهيّه به مثل بيست هزار بهائيان به جانفشانی حاصل شود. زيرا بهائيان اموال خود را فدا کردند عزّت خود را فدا کردند راحت خود را فدا کردند جان خود را فدا کردند و در نهايت سرور به قربانگاه شهادت کبری شتافتند جسدشان را پاره پاره کردند خانه هايشان را خراب نمودند اموالشان به يغما رفت اطفالشان اسير شدند و جميع اين بليّات را در نهايت سرور و شادما نی قبول کردند به چنين جانفشانی قربيّت الهی حاصل شود. و اين معلوم است که قربيّت الهيّه زمانی و مکانی نيست قربيّت الهيّه به صفای قلب است قربيّت الهيّه به بشارات روح است. ملاحظه نمائيد که آئينه چون صاف و از زنگ آلايش آزاد است به آفتاب نزديک است و لو صد هزار مليون مسافت در ميان است به مجرّد صفا و لطافت آفتاب در آن مرآت بتابد. همين طور قلوب چون صاف و لطيف شود به خدا نزديک گردد و شمس حقيقت در او بتابد و نار محبّت اللّه در او شعله زند و ابواب فتوحات معنوی بر او گشوده گردد انسان به رموز و اسرار الهی پی برد اکتشافات روحانيّه نمايد و عالم ملکوت مشهود شود. جميع انبيا به اين وسائط قربيّت الهيّه را حاصل نمودند پس ماها نيز بايد متابعت آن نفوس مقدّسه بکنيم از هوی و هوس خويش بگذريم از آلودگی عالم بشری خلاص شويم تا قلوب مانند آئينه گردد و انوار هدايت کبری از او بتابد. حضرت بهاء اللّه در کلمات مکنونه مي فرمايد که خداوند به واسطه انبياء و اولياء فرموده قلب تو منزلگاه من است آنرا پاک و منزّه کن تا در او داخل شوم و روح تو منظر من است آنرا پاک و مقدّس کن تا من در آن جا گيرم. پس فهميديم که قربيّت الهيّه به توجّه الی اللّه است قربيّت الهيّه به دخول در ملکوت اللّه است قربيّت الهيّه به خدمت عالم انسانی است قربيّت الهيّه به محبّت بشر است قربيّت الهيّه به اتّفاق و اتّحاد جميع امم و اديان است قربيّت الهيّه به مهربانی به جميع انسان است قربيّت الهيّه به تحرّی حقيقت است قربيّت الهيّه به تحصيل علوم و فضائل است قربيّت الهيّه به خدمت صلح عمومی است قربيّت الهيّه به تنزيه و تقديس است قربيّت الهيّه به انفاق جان و مال و عزّت و منصب است. ملاحظه کنيد که آفتاب بر جميع کائنات می تابد لکن در صفحهء پاک و مقدّس به تمام قوّت است انوار شمس ساطع است امّا سنگ سياه بهره و نصيبی ندارد و خاک شوره زار از اشراق آن پرتوی نگيرد و درخت خشک از حرارت آن پرورش نيابد و چشم کور مشاهده انوار نکند بلکه نفوسی که چشم پاک دارند مشاهده آفتاب کنند و درختانی که سبزند از فيض او بهره گيرند. پس انسان بايد استعداد حاصل کند و قابليّت پيدا نمايد تا انسان استعداد و قابليّت نداشته باشد فيوضات الهيّه در او ظهور و بروزی ندارد ابر رحمت پروردگار اگر هزار سال بر شوره زار ببارد گل و رياحين نرويد. پس مزرعهء قلب را بايد طيّب و طاهر کنيم تا باران رحمت پروردگار بر او ببارد و گلها و رياحين از او برويد و چشم بينا پيدا کنيم تا انوار آفتاب مشاهده گردد و مشامها پاک کنيم تا رائحهء گلستان استشمام شود و گوش را مستعد کنيم تا ندای ملکوت اللّه استماع گردد. امّا گوش که کر است هر آهنگی که از ملأ اعلی آيد نشنود و نداء ملکوت اللّه به سمع نرسد مشام که مزکوم است رائحهء معطّره استشمام نکند. پس بايد قابليّت و استعداد پيدا کرد تا قابليّت و استعداد حاصل نشود فيوضات الهيّه تأثير نکند. حضرت مسيح در انجيل مي فرمايد که اين بياناتی که من مي کنم نظير تخمی است که دهقان می افشاند و آن دانه ها بعضی بر سنگ افتد و بعضی در خاک شوره افتد و بعضی در ميان علفها افتد و بعضی در ارض طيّبهء مبارکه افتد. آن تخمی که در شوره زار افتد فاسد گردد و به هيچ وجه انبات نشود آن تخمی که بر سنگ افتد اندکی انبات شود و لکن چون ريشه ندارد می خشکد و آن دانه که در ميان علفها افتد خفه گردد و انبات نشود امّا آن دانه که در زمين پاک افتد انبات شود و سبز گردد و خوشه شود و خرمن تشکيل گردد. و همين طور بياناتی که من مي کنم به بعضی قلوب ابداً تأثير نميکند به بعضی اندکی تأثير ميکند بعد فراموش ميشود و بعضی چون اوهام زياد دارند اين نصايح و وصايای من در آن غرق ميشود و امّا نفوس مبارکه وقتی که وصيّت و نصايح من می شنوند در قلوبشان آن تخم پاک نابت مي گردد و سبز و خرم مي شود روز بروز ترقّيات ما لانهايه می نمايد و چون ستاره ها از افق هدايت می درخشند. ملاحظه فرمائيد که تا لياقت و استعداد حاصل نگردد ندای ملکوت بسمع نرسد. پس بايد ما بکوشيم تا استعداد و لياقت پيدا کنيم تا ندای ملکوت ابهی بشنويم بشارات الهی را استماع نمائيم به نفثات روح القدس زنده شويم و سبب اتّحاد جميع ملل و امم گرديم و علم وحدت عالم انسانی بلند کنيم و اخوّت روحانيّه بين بشر نشر دهيم و به رضای الهيّه و حيات ابديّه فائز گرديم. ای پروردگار ای آمرزگار اين بندگان توجّه بملکوت تو دارند و طلب فيض و عنايت تو می نمايند خداوندا قلوب را طيّب و طاهر کن تا لياقت محبّت تو يابند و روح ها را طاهر و مقدّس نما تا پرتو شمس حقيقت بتابد چشمها را پاک و مقدّس کن تا مشاهده انوار تو نمايند گوشها را پاک و مقدّس کن تا ندای ملکوت تو شنوند. خداوندا ما ضعيفيم و تو مقتدری و ما فقيريم و تو غنی و ما طالبيم و تو مطلوبی. خدايا رحم کن عفو فرما استعداد و قابليّت عنايت کن که مستحقّ الطاف تو شويم و منجذب به ملکوت تو گرديم و از ماء حيات سيراب گرديم و به نار محبّت تو مشتعل شويم به نفثات روح القدس در اين قرن نورانی زنده شويم. الهی الهی باين جمع نظر عنايت فرما و جميع را در حفظ و حمايت خويش محفوظ و مصون فرما برکت آسمانی برای اين نفوس نازل کن در بحر رحمت خود مستغرق کن و به نفثات روح القدس زنده نما. خداوندا اين حکومت عادله را تأييد و توفيق بخش اين اقليم در ظلّ حمايت تو است و اين ملّت بنده تو. خدايا عنايت خويش مبذول دار و فضل و موهبت خود ارزان فرما اين ملّت محترمه را عزيز کن و در ملکوت خويش قبول فرما. توئی مقتدر توئی توانا توئی رحمن توئی بخشنده و مهربان و توئی کثير الاحسان.

حضرت عبدالبهاء : خطابات حضرت عبدالبهاء جلد ۲ص94-97